Twee weken geleden werd ik tijdens een vriendinnen-weekend gebeld door een onbekende vrouw. Tenminste dat was ze op dat moment voor mij. Ze bleek echter mijn bloedeigen achternicht Susanne te zijn.

Dit moet ik misschien uitleggen..

Vroeger was er veel strijd om mij. Dat wil zeggen; de ouders van mijn vader stonden pal tegenover mijn moeder. Mijn vader schitterde eigenlijk altijd door afwezigheid. Zo ook op de zitting voor voogdij. ‘Mr. van Giessen moet niet zo hoog van de toren blazen. Als hij het echt zo belangrijk vindt, dan was hij hier!’ sneerde de rechter tijdens de zitting.

En zo kreeg mijn moeder op mijn 4e de voogdij en was er daarna ruwweg geen contact meer met mijn bloedverwanten van wie ik de naam ‘van Giessen’ heb geërfd.

Tot ik op een zaterdag Susanne aan de lijn heb. Ze maakt zich zorgen over mijn oma. Ze vertelt mij dat ze 96 jaar is en er niemand is die haar opzoekt. Ook mijn vader niet; haar bloedeigen zoon. Het verbaast mij niets.

En dus ga ik na 36 jaar mijn oma weer ontmoeten. Nu ik samen met mijn gloednieuwe achternicht voor haar deur sta, giert het door mijn lijf. Er is vroeger veel gebeurd waardoor ik niet perse hele warme gevoelens heb bij deze vrouw.

Een klein, broos en voor mij onherkenbaar vrouwtje achter een rollator doet de deur open. ‘Kom binnen meiden’ zegt ze onvast en rolt langzaam naar de woonkamer. Ik kijk toe hoe ze gebogen sloft en een mix van melancholie en compassie bevangt me.

In de woonkamer wijst ze mij een stoel naast haar aan. Ik ga zitten. Ze is hartstikke doof maar weet precies wie ik ben. ‘Jammer dat je aan die andere kant bent opgegroeid’, zegt ze kwetsbaar. Er klinkt nog steeds strijd in die zin, maar ik hoor vooral gemis, verdriet.

Wat een verloren jaren, ik kan er nog steeds niet bij. Beide families hebben zo hun eigen waarheid over ‘het waarom’. Maar wat doet het er nu nog toe? Vandaag heb ik, na 36 jaar, alsnog kostbare tijd met mijn 96 jarige grootmoeder mogen doorbrengen. Dat doet er toe!

De deurbel gaat, een zuster komt binnen met het middageten. We dekken de tafel en voordat mijn oma aan haar soep begint, bidt ze. Waar zal ze om bidden vraag ik mij in stilte af.

Ik hoop op meer ‘tijd’.